منچستر - رئال

سه شنبه 91/12/15 :: ساعت 23:15
استادیوم الدترافورد

با نگاهی دقیق به آمار و ارقام بازیکنان دو تیم به این موضوع می‌رسیم که :

تیم منچستریونایتد در تمامی نقاط در خط تدافعی به وضوح از تیم رئال مادرید برتر است، در صورتی که شرایط فیزیکی در لیگ برتر قابل مقایسه با شرایط فیزیکی در لالیگا نمی باشد.

در خط هافبک که متشکل از هافبک تدافعی، هافبک میانی و هافبک تهاجمی است، منچستر باز هم برتری دارد ولی اینبار برتری‌اش همانند برتری در خط تدافعی بیش از حد نیست.

در خط حمله ( مهاجمین تیم ) نیز بار دیگر برتری با منچستریونایتد است.

اما نقطه‌ای که رئال د آن برتری دارئ، کناره‌ها است، جایی که منچستریونایتد پس از مصدومیت والنسیا در اواخز سال ۲۰۱۲، دیگر نتوانست از کناره‌ها قدرتمند ظاهر شود. در این نقطه، رئال مادرید برتری بزرگی دارد که بیشتر آن را مدیون رونالدو است.

بنابراین، میدان‌داری و مهار هر جه بهتر وینگر‌های رئال مادرید می تواند با حضور ۳ مدافع میانی و دو وینگ بک که در صورت از دست دادن توپ و کشیده شدن بازی به وسط زمین به ۵ مدافع تبدیل می‌شوند میسر باشد.

از یاد نبریم که تیم منچسترسیتی در بازی برگشت مرحله گروهی‌اش برابر رئال مادرید از همین روش استفاده کرد و موقعیت‌های کمی به حریفش داد. با انکه آن بازی به نفع رئال تمام شد، اما عدم آمادگی مهاجمین منچسترسیتی و داشتن بازیکنان کناری فاقد سرعت بالا به این تیم در ضربه زدن به تیم مادریدی کمکی نکرد.

رئال با این روش در هنگام دفاع مجبور می‌شود تا فاصله میان مدافعین خود را همچون تیم نورویچ کم کند و با استفاده از خط میانی خود، عرض زمین را بپوشاند تا موجبات حرکات طولی وینگ بک‌های منچستر به منظور ایجاد موقیعیت و به عقب کشیدن بیشتر رئال را فراهم نکند.

در آنسو رئال در هنگام حملات خود نیز به وجود ۵ مدافع میانی به بن بست می خورد، ضمن اینکه حضور یک مدافع میانی دیگر تیم به منچستر در دفع ارسال‌ها کمک شایاین می کند.

"تقابل رونالدو و فرگوسن در الدترافورد هم در نوع خودش خیلی میتونه جالب باشه"

سه شنبه 91/12/15 :: ساعت 23:15
استادیوم الدترافورد

با نگاهی دقیق به آمار و ارقام بازیکنان دو تیم به این موضوع می‌رسیم که :

تیم منچستریونایتد در تمامی نقاط در خط تدافعی به وضوح از تیم رئال مادرید برتر است، در صورتی که شرایط فیزیکی در لیگ برتر قابل مقایسه با شرایط فیزیکی در لالیگا نمی باشد.

در خط هافبک که متشکل از هافبک تدافعی، هافبک میانی و هافبک تهاجمی است، منچستر باز هم برتری دارد ولی اینبار برتری‌اش همانند برتری در خط تدافعی بیش از حد نیست.

در خط حمله ( مهاجمین تیم ) نیز بار دیگر برتری با منچستریونایتد است.

اما نقطه‌ای که رئال د آن برتری دارئ، کناره‌ها است، جایی که منچستریونایتد پس از مصدومیت والنسیا در اواخز سال ۲۰۱۲، دیگر نتوانست از کناره‌ها قدرتمند ظاهر شود. در این نقطه، رئال مادرید برتری بزرگی دارد که بیشتر آن را مدیون رونالدو است.

بنابراین، میدان‌داری و مهار هر جه بهتر وینگر‌های رئال مادرید می تواند با حضور ۳ مدافع میانی و دو وینگ بک که در صورت از دست دادن توپ و کشیده شدن بازی به وسط زمین به ۵ مدافع تبدیل می‌شوند میسر باشد.

از یاد نبریم که تیم منچسترسیتی در بازی برگشت مرحله گروهی‌اش برابر رئال مادرید از همین روش استفاده کرد و موقعیت‌های کمی به حریفش داد. با انکه آن بازی به نفع رئال تمام شد، اما عدم آمادگی مهاجمین منچسترسیتی و داشتن بازیکنان کناری فاقد سرعت بالا به این تیم در ضربه زدن به تیم مادریدی کمکی نکرد.

رئال با این روش در هنگام دفاع مجبور می‌شود تا فاصله میان مدافعین خود را همچون تیم نورویچ کم کند و با استفاده از خط میانی خود، عرض زمین را بپوشاند تا موجبات حرکات طولی وینگ بک‌های منچستر به منظور ایجاد موقیعیت و به عقب کشیدن بیشتر رئال را فراهم نکند.

در آنسو رئال در هنگام حملات خود نیز به وجود ۵ مدافع میانی به بن بست می خورد، ضمن اینکه حضور یک مدافع میانی دیگر تیم به منچستر در دفع ارسال‌ها کمک شایاین می کند.

"تقابل رونالدو و فرگوسن در الدترافورد هم در نوع خودش خیلی میتونه جالب باشه"